De olifant in de porseleinkast #1 – door Jeroen Mirck

When Do Black Lives Really Matter?

Black Lives Matter. Geen slogan is de laatste maanden vaker geciteerd. Grote merken als Nike en Apple kunnen er jaloers op zijn. Sterker nog: ze steunen de BLM-beweging actief. Sympathiek, al lijkt zoiets al gauw op het bewijzen van lippendienst. Ook politieke partijen steunen het protest, maar daar merkte ik weinig van na de demonstratie van begin juni op de Dam.

Politici op het Binnenhof en in de Stopera buitelden over elkaar heen in hun gespeelde verontwaardiging over het niet naleven van de coronaregels (die trouwens net die dag waren versoepeld). Zulke repressie-kramp verwacht je natuurlijk van rechtse fatsoensrakkers als VVD, CDA en Forum voor Democratie – ook al sympathiseert die laatste partij tegelijk met de regelhaters van Viruswaanzin.

Het verbaasde me dat een progressieve partij als D66 dezelfde toon aansloeg in die debatten. Waar was het eigen geluid? Bang om voor soft te worden versleten, lag ook bij de sociaal-liberalen de nadruk op handhaving en niet op het onderwerp van de demonstratie: institutioneel racisme. En dat terwijl D66 zich jarenlang profileerde als de ultieme tegenpool van Geert ‘minder, minder, minder’ Wilders en diens PVV.

De laatste jaren is D66 minder militant over racisme, maar is ‘diversiteit’ wel een buzzword geworden binnen de partij. De samenleving moet diverser en de partij zelf ook. De vraag is alleen: lukt dat een beetje? Want anders bewijs je alleen maar lippendienst, net als veel grote merken die hun steun uitspreken voor de protesten tegen racisme.

De Australische hoogleraar Mark Ritson zocht dat laatste uit in een column voor MarketingWeek met de veelzeggende titel: “If ‘Black Lives Matter’ to brands, where are your black board members?” En wat bleek: de directies van BLM-steunende bedrijven als Nike, Apple, L’Oréal en Adidas zijn zo wit als melk.

Laat ik Ritsons aanpak eens loslaten op D66. Het landelijke partijbestuur: helemaal wit. Het D66-bestuur in Amsterdam, Rotterdam én Den Haag: helemaal wit. De D66-fractie in de Eerste Kamer: helemaal wit. Alle eigen bewindslieden: wit. Alle eigen gedeputeerden in de provincies: wit. Alle D66-wethouders in Amsterdam, Den Haag, Utrecht, Groningen en Tilburg: wit. Alle D66-bestuurders in de Amsterdamse stadsdelen: wit. Als ‘Black Lives Matter’, waarom benoemt D66 ze dan niet in topfuncties?

Qua diversiteit heb ik het nu alleen nog maar over etniciteit. Er speelt natuurlijk nog veel meer: landelijke kandidatenlijsten zijn hoofdzakelijk wit en Randstad. Nauwelijks kleur, nauwelijks mbo, nauwelijks platteland. D66 is wit, jong, mooi en hoogopgeleid. En ja, vaak homo. Maar waar is die brede diversiteit? Daar past slechts één advies, nee, opdracht: practice what you preach. Of was het ongemak van het onderwerp juist de reden om het vooral over coronaregels te hebben en niet over racisme?

Jeroen Mirck, voormalig deelraadslid voor D66 Amsterdam